¹ De corona 2 (I, 420 Oehler): “Expostulantes enim scripturae patrocinium in parte diversa praeiudicant suae quoque parti scripturae patrocinium adesse debere.” Google Scholar

² For Tertullian as a jurist cf. Vitton, P., I concetti giuridici nelle opere di Tertulliano , 1924. Beck, A., Römisches Recht bei Tertullian und Cyprian, 1930.Google Scholar

³ De corona 3 (I, 420 Oehler): “Hanc si nulla scriptura determinavit, certe consuetudo corroboravit, quae sine dubio de traditione manavit.” Google Scholar

⁴ De corona 3 (421-423 Oehler).Google Scholar

⁵ Tertullian mentions the same custom in Adversus Marcionem 1, 14 (II, 62 Oehler): “mellis et lactis societatem qua suos infantat (Christus).” Cf. also the third Council of Carthage, c. 24: “Ut in sacramentis corporis et sanguinis domini nihil amplius offeratur quam ispe dominus tradidit h. e. panis et vinum aqua mixtum. primitiae vero seu mel et lac, quod uno die sollemnissimo pro infantis mysterio solet offerri, quamvis in altari offeratur, suam tamen habent propriam benedictionem, ut a sacramento dominici corporis aut sanguinis distinguantur.” The same liturgical rite was known in Rome. Cf. Hippolytus, , Traditio Apostolica 74 (Hauler): “lac et melle mixta simul ad plenitudinem promissionis, quae ad patres fuit, quam dixit terram fluentem lac et mel, quam et dedit carnem suam Christus, per quam sicut parvuli nutriuntur, qui credunt….” Jerome, , Adversus Luciferianos 1, 8 (PL 23, 164): “Nam et multa alia quae per traditionem in ecclesiis observantur, auctoritatem sibi scriptae legis usurpant, vel in lavacro ter caput mergitare, deinde egressos lactis et mollis praegustare concordiam ad infantiae significationem.” It is interesting that Jerome derives here this custom from unwritten tradition in the same way as Tertullian. The Sacramentarium Leonianum (25 Feltoe) contains (In Pentecosten ascendentibus a fonte) the following blessing of water, milk and honey after the Communicantes: “Benedic Domine et has tuas creaturas fontis, mellis and lactis et pota famulos tuos ex hoc fonte aquae vitae perennis, qui est Spiritus veritatis, et enutri eos de hoc lacte et melle.” For the Orient see the arabio version of the Canones Hippolyti, 19 (100 Achelis): “Et presbyteri portant alios calices lactis et mellis, ut doceant eos, qui communicant, iterum se natos esse ut parvuli, quia parvuli communicant lac et mel … Postea sumant lac et mel in memoriam saeculi futuri et dulcedinis bonorum, quae sunt studium eius, qui non redit in amaritudinem neque dissipentur.” For an explanation of this custom see Usener, H., “Milch und Honig”, Rheinisches Museum für Philologie. Neue Folge 57 (1902), 177-195; Schermann, Th., “Die Abendsmahlliturgie der Neophyten nach ägyptischen Quellen vom 2.-6. Jahrhundert”, Zeitschrift für katholische Theologie 36 (1912), 464-488; Browe, P., “Melk en honing in den Doopritus”, Allgemeen Nederlandsch Eucharistisch Tijdschrift 10 (1931), 11-17.Google Scholar

⁶ Cf. Tertullian, , De monogamia 10 (I, 776 Oehler): “Enim vero et pro anima eius orat, et refrigerium interim adpostulat ei, et in prima resurrectione consortium, et offert annuis diebus dormitionis eius.” Google Scholar

⁷ Similar warnings to be careful in receiving the Eucharist are found in Roman and Oriental sources. For Rome see Hippolytus, , Traditio Apostolica (117 Hauler): “Omnis autem festinet, ut non infidelis gustet de eucharistia aut ne sorix aut animal aliud aut ne quid cadat et pereat de eo. Corpus enim est Christi edendum credentibus et non contemnendum. Calicem in nomine enim Dei benedicens accepisti quasi antitypum sanguinis Christi. Quapropter nolito effundere, ut non spiritus alienus velut the contemnente illud delingat.” Jerome, , Tractatus de psalmo 147 (Anecdota Maredsolana 3, 2 [1897], 302 Morin): “Si quando imus ad mysterium—qui fidelis est intelligit—si micula ceciderit, periclitamur.” For the Orient see Origen, , In Exodum Homilia 13, 3 (GCS Orig. 6, 274 Baehrens): “Volo vos admonere religionis exemplis; nostis, qui divinis mysteriis interesse consuestis, quomodo, cum suscipitis corpus Domini, cum omni cautela et veneratione servatis, ne ex eo parum quid decidat, ne consecrati muneris aliquid dilabatur. Reos enim vos creditis, et recte creditis, si quid inde per negligentiam decidat.” Cyril of Jerusalem, Catecheses mystagogicae 5, 21 (41 Quasten): .Google Scholar

⁸ Cf. Augustine, , Epistula 55, 28 (CSEL 34, 2, 202 Goldbacher): “ieiuniae relaxantur et stantes oramus, quod est signum resurrectionis.” Quaestiones ad orthodoxos 115 (PG 6, 1634): “Si genuflectere in precibus Deo magis precantes commendat quam stantes precari ac magis divinam misericordiam conciliat, cur dominicis diebus et a Pascha usque ad Pentecosten genu non flectunt … qui precantur? Unde autem et haec in ecclesia ingres-sum habuit consuetudo? … ab apostolis autem temporibus initium habuit eiusmodi consuetudo, quemadmodum ait beatus Irenaeus, martyr et episcopus Lugdunensis in libro de Paschate, in quo et Pentecostes meminit, in qua non flectimus genu, quia eiusdem momenti est ac dies dominica.” Hilarius, , Praefatio in psalmum 12 (PL9, 239): “Haec sabbata sabbatorum ea ab Apostolis religione celebrata sunt, ut his quinquagesimae diebus, nullus in terram strato corpore adoraret, neque ieiunio festivitatem spiritalis huius beatitudinis impediret.” Cassianus, , Conlationes Patrum 21, 20 (CSEL 13, 594, 25-595, 5 Petschenig): “Ideo namque in ipsis diebus nec genua in oratione curvantur, quia inflexio genuum velut paenitentiae ac luctus indicium est. Unde etiam per omnia eandem in illis solemnitatem, quam die dominica custodimus, in qua maiores nostri nec ieiunium agendum, nec genu flectendum ob reverentiam resurrectionis dominicae tradiderunt.” Maximus of Turin, Sermo in Pentecost. 3 (PL 57, 633): “Istorum quinquaginta dierum numero sit nobis iugis et continuata festivitas, ita ut hoc omni tempore neque ad observandum indicamus ieiunia, neque ad exorandum Deum genibus succidamus; sed sicut dominica solemus facere, erecti et feriati resurrectionem Domini celebramus.” Cf. Canon 20 of the Council of Nicaea (I, 1, 618 Hefele-Leclercq).Google Scholar

⁹ Schermann, Th., Die allgemeine Kirchenordnung, frühchristliche Liturgien und kirchliche Ueberlieferung (Studien zur Geschichte und Kultur des Altertums, 3. Ergänzungsband, Teil 1-3) Paderborn, 1914, p. 613.Google Scholar

¹⁰ Schermann, Th., l.c. 614.Google Scholar

¹¹ Schwartz, E., Ueber die pseudoapostolischen Kirchenordnungen (Schriften der Wissenschaftlichen Gesellschaft in Strassburg 6) Strassburg, 1910.Google Scholar

¹² Connolly, R. H., The so-called Egyptian Church Order and derived documents (Texts and Studies 8, 4) Cambridge, 1916.Google Scholar

¹³ De oratione 16 (CSEL 20, 190 Reifferscheid-Wissowa).Google Scholar

¹⁴ De corona 4 (I, 424 Oehler).Google Scholar

¹⁵ De corona 4 (I, 425 Oehler).Google Scholar

¹⁶ De corona 4 (I, 425 Oehler).Google Scholar