¹ Though the treatise was published by Meyer, E. H. F. in 1841 (Nicolai Damasceni De plantis, Leipzig), the edition was based on only three manuscripts, and those apparently chosen on the grounds of convenience (two of the three are codices found at Wolfenbüttel). The Aristoteles Semitico-Latinus Project, under the auspices of the Royal Dutch Academy of Sciences, has published a new edition of the Syriac (fragmentary), Arabic, Hebrew, and Latin versions, the last on the basis of six manuscripts: Drossaart Lulofs, H. J. and Poortman, E. L. J., edd., Nicolaus Damascenus, De plantis: Five Translations (Amsterdam 1989). — A version of this essay was read at the 25th International Congress on Medieval Studies, Western Michigan University, 10 May 1990.Google Scholar

² The first to argue that Aristotle was not the author was Julius Caesar Scaliger in his 1556 edition of the work, In libros duos, qui inscribuntur De plantis … (Paris). Albert the Great, though embarrassed by the obscurity of the text (not to mention its outright contradictions), ascribed its inferior quality to the ignorance of translators, who failed to understand either the mind of the Philosopher or the language from which they were translating: ‘Omnia autem, quae a principio libri huius dicta sunt, satis obscura videntur esse… . Hanc autem obscuritatem accidisse arbitror ex vitio transferentium librum Aristotelis De plantis… . Aut enim non intellexerunt philosophum, aut forte idioma, ex quo transferre debuerunt, non perfecte cognoverunt' (De vegetabilibus II 9 [ed. Meyer, E. H. F. and Jessen, K., Berlin 1867, 32]).Google Scholar

³ Denifle, H. and Chatelain, E., Chartularium Universitatis Parisiensis (Paris 1889) I 278.Google Scholar

⁴ Crombie, A. C. and North, J. D., ‘Roger Bacon,' in Dictionary of Scientific Biography I 377.Google Scholar

⁵ For the most authoritative dating see Weisheipl, J. A., ‘Albert 's Works on Natural Science (Libri naturales) in Probable Chronological Order,’ Appendix 1 in Albertus Magnus and the Sciences: Commemorative Essays 1980 (ed. Weisheipl, , Toronto 1980) 572. For a good summary of Albert's philosophical botany see K. Reeds, ‘Albert on the Natural Philosophy of Plant Life,’ ibid. 341–54.Google Scholar

⁶ Lohr, C. H. lists nine such commentaries: ‘Medieval Latin Aristotle Commentaries,’ Traditio 23 (1967) 323, 343, 355, 388; 24 (1968) 152, 227–28; 26 (1970) 160; 28 (1972) 342; 29 (1973) 120. Of this number, however, those attributed to Geoffrey of Aspall and Boethius of Dacia have not been located. I have argued elsewhere (viz. ‘The Reception and Interpretation of the Pseudo-Aristotelian De plantis at Oxford in the Thirteenth Century,’ Knowledge and the Sciences in Medieval Philosophy [Proceedings of the Eighth International Congress of Medieval Philosophy: S.I.E.P.M.], edd. Työrinoja, R., Lehtinen, A., & Føllesdal, D.: Annals of the Finnish Society for Missiology and Ecumenics 55 [Helsinki 1990], 119–20) that London, Wellcome Hist. Med. Lib. MS 3, incorrectly attributed to Adam of Buckfield, is probably by Geoffrey of Aspall. The commentary attributed to Johannes Britton (actually John Sackville) was in fact a copy of the De plantis commentary by Adam of Buckfield; see my article ‘Adam of Buckfield and John Sackville: Some Notes on Philadelphia Free Library MS Lewis European 53,’ Traditio 45 (1989–1990) 364–67. The Peterhouse text, not listed by Lohr, belongs either to Geoffrey of Aspall (unlikely) or to Boethius of Dacia (even less likely) or belongs to a third author (see below for my suggestion).Google Scholar

⁷ In fact, the treatise on plants occasioned less response — whether by way of glossae, commentaries, paraphrases, quaestiones, or abbreviationes — than any other treatise by Aristotle with the possible exception of the conflation known as De animalibus; see Long, ‘Reception and Interpretation’ 121. Google Scholar

⁸ For a description see James, M. R., A Descriptive Catalogue of the Manuscripts in the Library of Peterhouse (Cambridge 1899) 184–86. It was Jerry Stannard who first called my attention to this text, and we had discussed once upon a time collaborating on an edition and commentary. I offer this poor compromise to his memory.Google Scholar

⁹ According to my calculation the text runs to approximately one-hundred single-spaced typewritten pages or about 40,000 words. Google Scholar

¹⁰ See the Appendix for the complete list. Google Scholar

¹¹ Viz. Oxford, Bodleian Library MSS Tanner 116 (ff. 88^r–90 ^r) and Digby 17 (ff. 166^r–71 ^r); I have prepared an edition of this text, which will be published in a Festschrift in honor of Professor Richard C. Dales.Google Scholar

¹² See Long,’Reception and Interpretation' 118. Google Scholar

¹³ ‘Circa primum sic arguitur: vt dicitur in secundo De anima: Nihil cadit in intellectu quod prius non fuit in sensu; sed non omnis planta fuit in sensu, immo multe sunt plante que numquam fuerunt in sensu alicuius omnino, ut forte que crescunt in terra que non potest inhabitari; ergo non omnis planta cadit in intellectu. Sed de eo quod non cadit in intellectu, non potest esse scientia. Igitur de omnibus plantis non potest esse scientia. Item secundum Aristotelem in Posterioribus: omnis scientia est de uniuersali; sed omnis planta est singularis et non uniuersalis; ergo de omnibus plantis uel omni planta non potest esse scientia. Item de infinitis non est scientia; sed omnes plante indiuidue sunt quasi infinite; quare de omnibus non uidetur esse scientia' (Cambridge, Peterhouse MS 157, f. 164 ^ra).Google Scholar

¹⁴ ‘Ad illud auctoritatem Galieni potest dici quod scientia potest esse de singularibus materialiter aut scilicet de omnibus in forma propria, et secundum hoc ipsum est inconueniens; aut de quibusdam et quibusdam non, et hoc est inartificiale et insufficiens; aut de omnibus in quantum conueniunt in forma uniuersali, et hoc est artificiale et commune. Dico igitur quod de omnibus plantis in quantum conueniunt in forma communi est scientia’(ibid. f. 164 ^ra-b).Google Scholar

¹⁵ ‘Ad hoc dicendum quod unus homo, scilicet Aristoteles, tradidat scientiam de naturis omnium plantarum, sed non specialiter descendendo ad quamlibet sed in genere de qualibet determinauit. Iterum ipse Aristoteles non inuenit omnia que dicit de plantis sed potius multa accepit a predecessoribus suis et ex relatione multorum cum quibus colloquium [colliquium MS.] uel quorum scripta inspicienda habebat. Ad primum in contrarium dicendum quod licet tota uita hominis non sufficiat ad sui ipsius cognitionem in speciali, et ita quod ipse totaliter per se inueniret, tamen modica pars uite hominis sufficit ad cognitionem sui in generali et per adiutorium aliorum. Vnde similiter de plantis’etc. (ibid. f. 164 ^rb).Google Scholar

¹⁶ ‘Ad oppositum est quod hec scientia de plantis inter uolumina naturalia inseritur. Item tota scientia naturalis est de corpore mobili naturali; quare quecumque scientia erit de corpore aliquo mobili naturali, illa erit pars philosophic naturalis; scientia de plantis est huiusmodi. Est enim planta corpus naturale particulare; quare scientia de plantis erit naturalis’(ibid). Google Scholar

¹⁷ ‘… dicendum quod duplex est consideratio uel scientia de plantis: vna scilicet que considerat naturam et proprietates plantarum communes in se secundum quod est corpus phisicum, et hec traditur hic et est naturalis sine dubio; alia est que considerat proprietates plantarum specialiores et effectus speciales non solum in se et abstracte sed in comparatione ad corpus humanum secundum quod quedam plante sunt diuersarum egritudinum differenter curatiue, et hec consideratio non traditur hic de plantis; hec etiam medicinalis est. Vnde concedendum quod scientia de plantis est medicinalis proprie et etiam proprie naturalis; diffinitur tamen, ut uides; per hoc patet ad omnia obiecta, quoniam licet aliqua scientia de plantis sit medicinalis, hec tamen non traditur hic’(ibid.). It should be noted that Avicenna and Averroës were divided on the question of whether medicine was a science, the former affirming it, the latter claiming it was only an art; see C. H. Talbot, ‘Medicine,’ in Science in the Middle Ages (ed. Lindberg, D. C., Chicago 1978) 401–3. The Peterhouse master obviously comes down on the side of Avicenna.Google Scholar

¹⁸ Ibid. f. 165 ^vb.Google Scholar

¹⁹ ‘… dicendum quod dupliciter est desiderium, unum scilicet per apprehensionem speciei alicuius, et tale desiderium non inest plantis; aliud est desiderium, scilicet per naturalem inclinationem, sicut dicimus plantam naturaliter desiderare nutrimentum et graue appetere locum deorsum per naturam, et tale desiderium inest plantis; etiam omnibus animalibus. Vnde auctor hic intendit de desiderio primo modo’(ibid.). Google Scholar

²⁰ ‘Item solum dulce nutrit secundum ipsum Haly; quod igitur nutritur necessario indiget uirtute discretiua inter dulce et amarum, ne pro dulci amarum recipiat. Quare cum natura non deficit in necessariis, ut dicitur in fine quarti Metheor〈or〉um, natura dedit gustum cuilibet nutribili et sic plante. Quare cum gustus sit sensus, videtur quod planta habeat sensum. Ad oppositum: sensus facit animal; si ergo planta haberet sensus uel sensum, planta esset animal — quod nullus concedit. Ad aliud dicendum quod cum dicitur solum dulce nutrire [illegible] non accipitur dulce proprie, scilicet quod est differentia saporis, sed accipitur pro amicabili, et etiam primo De sompno et vigilia patet alia responsio ad idem' (ibid. f.166 ^ra).Google Scholar

²¹ Nicolas Damascenus, De plantis … (ed. Drossaart Lulofs …). Google Scholar

²² ‘Item natura nihil facit frustra nec deficit in necessariis, sed in quibusdam animalibus non est indigentia motus; quare in eis natura non fecit motum. Probatio minoris est quod quedam animalia habent suum nutrimentum sibi coniunctum, ut conchilia, et non indiget animal motu, nisi ad prosequendum nutrimentum. Ad illud dicendum quod auctor loquitur de motu processiuo animalis qui est a loco in locum et ille motus sine dubio non est in quolibet animali nec omne animal indiguit illo motu. Intelligendum tamen quod nullum est animal quod non habeat aliquem motum secundum habitum ad minus, ut scilicet motum dilatationis et constrictionis uel saltern motum nutritionis et augmentationis et similia. Sed motu progressiuo carent multa animalia et de tali loquitur auctor’(ibid. f. 166 ^rb).Google Scholar

²³ ‘Motus processiuus posterius est quam sensus, quoniam frustra moueretur animal nisi prius apprehenderet aliquid propter quod moueretur ad consequendum uel fugiendum; quare cum in plantis non sit sensus, nec erit ibi motus processiuus’(ibid. f. 166 ^vb).Google Scholar

²⁴ ‘Ad oppositum: in predictis et etiam in tertio Physicorum dicitur quod generatio et corruptio sunt motus species; quare cum nullus motus fiat subito sed semper successiue, corruptio non fiat subito et sic nec exitus de uita ad non uitam fiet subito… . Illud patet per litteram; auctor hic. Ad illud dicitur quod anima dupliciter consideratur: siue sit sensitiua siue vegetatiua, scilicet aut secundum suam substantiam aut secundum suam operationem. Vnde primo modo separatio anime uel eius corruptio in corpore est subitanea; secundo uero modo successiua. Uel potest dici quod exitus de uita ad non uitam uel corruptio uiuentis potest nominare duo, scilicet uel totam preparationem ad exitum uel ad actum ultimum corruptionis cum ipso actu uel solum ipsum ultimum actum recessus uel exitus; similiter etiam generatio potest nominare totam alterationem et preparationem precedentem inductionem forme substantialis cum ipsa inductione uel tantum ipsam inductionem ultimam primo modo, tarn generatio quam corruptio motus est et fieri dicitur successiue siue paulatiue, et sic loquitur auctor hic; secundo modo utraque fit subito et in instanti' (ibid). Google Scholar

²⁵ ‘Ad oppositum: in quocumque reperitur aliqua uirtus in eodem reperitur proprietas consequens ad uirtutem; sed sexus est proprietas consequens ad potentiam generatiuam; quare cum in plantis sit potentia generatiua, et ibi erit sexus’(ibid. f. 167 ^va).Google Scholar

²⁶ ‘Intelligendum est quod cum planta non habet sexus separatos et distinctos sed permixtos et propter hoc non indiget re extrinseca ad generandum, hoc non est propter sui perfectionem sed magis propter eius imperfectionem, scilicet quia non habet operationes distinctas et separatas’(Florence, Bib. Naz. Centrale MS Conv. Sopp. B.5.256 f. 253 ^r-v).Google Scholar

²⁷ See e.g. Albert, De vegetabilibus I I 12 84 (Jessen p. 44).Google Scholar

²⁸ ‘Item impossibile est generationem fieri preter uirtutem actiuam et passiuam; quare cum uideamus generationem fieri in una planta numero, necessario in una planta numero fuit uirtus actiua et passiua. Sed non habet uirtutem actiuam nisi ratione masculinitatis nec passiuam nisi ratione femininitatis. Ergo in una planta numero erunt ille due uirtutes et sic necessario erunt sexus commixti in planta. Hoc etiam uolunt omnes auctores de hac materia loquentes. Ad hoc dicendum quod operatio maris et femine in plantis non sunt distincte, immo permixte, et ideo nec est in eis sexus distinctus sed permixtus’(Peterhouse MS 157, f. 167 ^vb).Google Scholar

²⁹ ‘… una planta potest dici femina et reliqua mascula dupliciter: aut enim dicitur mascula quia tantum habet sexum masculinum, et sic nulla planta debet dici mascula, quia nulla planta habet tantum masculinitatem; uel potest dici mascula, quia plus habet de masculinitate quam femininitate et simpliciter femina, que plus habet de femininitate, et sic uerum est quod una est mascula et reliqua femina; et sic utitur auctor hiis nominibus in toto libro’(ibid). Google Scholar

³⁰ ‘Circa primum sic arguitur: multiplicatio in planta est a forma. Forma enim per se est multiplicatiua; quare tamen plus sit de forma in planta mascula quam in femina, eo quod femina materie assimulatur; maior erit multiplicatio in planta mascula quam femina, et sic planta mascula erit fertilior quam feminina et magis fructifera. Item fructificatio siue fertilitas non fit in planta nisi a calore agente; quare tamen in mascula uniuersaliter sit plus de calore quam in feminina; erit mascula naturaliter fertilior quam ipsa feminina. Ad oppositum est auctor in secunda parte lecture. Item humidum siue humor in planta feminina est obediencius quam in mascula et sic minus de calore potest ipsum conuertere in fructum quam humor est ipsius mascule. Quare feminina erit fertilior et magis fructifera. Et dicendum quod ad multiplicationem et fructificationem in planta duo requiruntur, scilicet calidum sufficiens conuertens et humor obediens conuertibilis a calore. Vnde a parte caliditatis et a parte principii formalis est planta mascula fertilior; tamen a parte principii materialis siue humoris obedientis conuertibilis femina est fructifera; magis humidum enim mascule, durius est et rigidius et ideo magis de difficili est conuertibile in fructum’ (ibid. f. 168 ^ra).Google Scholar

³¹ ‘Ad oppositum est auctor concedens quod planta diucius uiuit et tamen non sequitur quod sit perfectior animali, quoniam sic, ut dicit, inanimata que diucius manent quam animata essent eis perfectiora. Item Aristoteles in De morte et uita uersus finem uult quod plante diucius uiuunt tum quia in eis plus est de humido, aereo, pingui, dulci, quod est causa longe uite, tum quia sicca sunt et terrea, et ideo bene resistunt, ne humor illarum exsiccetur' (ibid. f. 168 ^va-b).Google Scholar

³² ‘Aliter dicitur quod sicut in hominibus melancolicis est quod diucius uiuunt per accidens quam sanguinei, scilicet ex malitia sue complexionis que frigida et sicca et substantia ita compacta et dura quod de difficili potest dissolui; sanguinei uero, licet de natura sue complexionis nobilis que in maximo temperamento consistit, diucius per naturam uiuant; tamen quia hec complexio maxime passibilis est, ideo accidit quod minus inter alios uiuant uel saltern quod minus quam melancolici, eodem modo est de planta respectu animalis; planta enim habet complexionem malam terrestre et compactam et ideo ratione compactionis sue complexionis diucius uiuit, licet per naturam minus uiuat eo quod minus habet de temperamento; animal uero licet habeat complexionem plus temperatam et sic per naturam magis durantem, quia tamen hec est magis de facili passibilis per accidens citius corrumpitur… . Vnde forte … homo diucius uiueret, si sciret se custodire a superfluis, et ideo antiqui qui sciebant et uolebant sane et mediocriter uiuere quasi per secula infinita durabant; moderni uero gula repleti quasi momentanei sunt’ (ibid. f. 168 ^vb).Google Scholar

³³ Ibid. Google Scholar

³⁴ See the Statuta Antiqua Universitatis Oxoniensis (ed. Gibson, Gibson, Oxford 1931) 25–27. This statute, which incidentally does not list the De plantis, is dated 1268. Cf. note 3 above for the Paris statute.Google Scholar

³⁵ ‘Ad illud dicendum quod sicut secundum Aristotelem cor est principium sensus siue uite animalis, similiter illud quod cordi proportionatur in planta est principium uite in planta; licet tamen non sit hec pars in planta ita determinata, sicut in animali, immo quasi per totam plantam est extensa, et hec pars est medulla, in qua principaliter uiget calor et humor per quem stat uita; hec tamen medulla primo in radice reperitur et ideo in medulla radicis principaliter uiget uita plante et radicaliter licet forte in aliis partibus magis possit apparere ut in stipite uel ramis’ (Peterhouse MS 157 f. 169 ^ra).Google Scholar

³⁶ ‘Ad oppositum quidquid est in re quod non est de essentia uel de decore uel ornatu superfluit in ipsa; sed aliquotiens in plantis sunt multi rami qui nec sunt de essentia plante nec de decore eius. Immo melius et decentius esset planta preter ipsos quam cum ipsis; patet igitur quod sunt multi rami superflui in planta. Item natura magis solicita est circa productionem animalis quam circa productionem plante. Quanto enim forma est nobilior siue res educenda, tanto natura est circa eius productionem magis solicita; quare tamen in animali frequenter fiant superflua, ut duo capita uel sex digiti in manu una; similiter uel multotius in planta aliquando erunt superflua et hoc est verum’ (ibid. f. 169 ^va).Google Scholar

³⁷ ‘Ad oppositum est sensus et experimentum; uidemus enim frequenter insertionem fieri in plantis, et hoc est verum’ (ibid. f. 170 ^rb).Google Scholar

³⁸ ‘Circa secundum arguitur sic secundum auctorem: planta posita in terra et sibi affixa recipit transmutationem et alterationem a terra cui est affixa; quare similiter planta alii affixa debet recipere alterationem et transmutationem a planta cui est affixa, et sic uidetur quod planta cui inseritur habet conuertere aliam in sui naturam et non econtrario… . Ad oppositum sunt omnes ortolani [=hortulani] siue calentes arbores. Item fructus totius plante sequitur naturam plante insite. Vnde si malo inseratur pirus, fructus erunt pira et non mala; sed hoc non contingeret nisi planta insita conuerteret aliam et non econtrario; ergo, et cetera. Ad illud dicendum quod cum una planta alii inseritur, calor plante cui inseritur excitat uegetatiuam et etiam calorem plante que inseritur, que excitata incipit agere et alimentum attrahere et attractum in sui naturam conuertere, quo conuerso magis uigetur et tunc magis attrahit et magis conuertit et sic semper quousque planta cui inseritur transmittetur et recipit formam et animam plante insite. Vnde in fine planta cui sit insitio uel insertio conuertitur in naturam et actum alterius… . Uel dicendum quod natura nutrimenti secundum auctorem est conuerti et non conuertere. Vnde cibus, uidetur, conuertitur in substantiam nostram et non econtrario; et ideo si planta cui inseritur nutriat aliam, ex hoc non sequitur quod debeat ipsam conuertere, sed magis quod debeat ab ipsa conuerti. Vnde non est de natura plante cui inseritur quod inmittat in aliam, sed hoc est de natura plante que inseritur cuius anima attrahit sibi quod melius est et magis conueniens’ (ibid. f. 170 ^rb-va).Google Scholar

³⁹ ‘Ad oppositum est auctor in littera. Item odor multiplicatur per multiplicationem caloris, cuius signum est quod pomum in manu retentum et per retentionem calefactum magis redolet. Similiter assata [= roasts], cum incipiunt calefieri ab igne, multum sunt oderifera. Quare si multiplicatur odor mascule usque ad feminam, necesse est eius calorem multiplicari usque ad ipsam; quare cum calor sit causa maturationis, patet quod acceleratur maturatio in planta femina si odor mascule deferatur ad earn' (ibid. f. 170 ^vb).Google Scholar

⁴⁰ Avicenna, , De congelatione et conglutinatione lapidum (edd. Holmyard, E. J. and Mandeville, D. C., Paris 1927) 54.Google Scholar

⁴¹ Nicholas of Damascus, De plantis I 7 123 (ed. Drossaart Lulofs 536). Google Scholar

⁴² Bacon, Bacon, Quaestiones supra De plantis (edd. Steele, R. and Delorme, F., Opera hactenus inedita XI, Oxford 1932, 251–52).Google Scholar

⁴³ ‘Ad oppositum est auctor; dicit enim quod “quedam transmutantur in aliam speciem, ut nux cum inueterata fuerit” (De plantis I 7 123 ed. cit.)… . Ad primum quod planta transmutatur in aliam speciem: sed illud non intelligatur ita quod una planta secundum suam substantiam transmutatur in aliam, quoniam hoc est inpossibile, sed quia una planta que est nunc contrarie complexionis alii plante iam per culturam uel per transplantationem uel aliam causam, sicut patet in sententia, fit similis complexionis eidem, ut planta que nunc est frigida [bis MS] et sicca; et sic melancolica iam per aliam causam paterit esse frigida et humida et sic fleumatica, uel calida et humida et sic sanguinea, et hoc intendit auctor, sicut satis patet quando ponit causas huius transmutationis. Cultura enim uel locus uel tempus non transmutat plantam secundum substantiam suam sed secundum qualitatem uel complexionem. Et intellige quod idem est complexio et qualitas prima ut caliditas uel frigiditas uel siccitas uel humiditas' (Peterhouse MS 157, f. 170 ^vb).Google Scholar

⁴⁴ See questions 43–49 in the Appendix. Google Scholar

⁴⁵ See questions 50–55 in the Appendix. Google Scholar

⁴⁶ ‘Ad oppositum est auctor. Item omnis medicina quanto fuerit subtilior et penetrabilior est aptior; quare cum planta montuosa sit subtilior uirtualiter quam alia eo quod est ex humore subtiliori et calore magis temperato, erit planta montuosa medicine aptior. Ad illud dicendum quod planta montuosa aptior est in uia medicine quam alia; vna causa potest esse quoniam calidum magis est amicabile nature et etiam uite quam frigidum; et inter calida maxime calidum temperatum. Vita enim stat per calidum et humidum, et hoc sub quadam temperantia. Quia igitur planta montuosa crescens in loco dulci habet caliditatem temperatam, ideo conueniencius subuenit nature quando fuerit lapsa uel graua alia infirmitate quam etiam alia planta. Alia causa potest esse quoniam secundum Auicennam proprietas medicine est conuertere aliud et non conuerti; quia igitur planta montuosa de difficili conuertitur propter sui duriciem et nobilem siue fortem sui mixtionem, ideo aptior potest ponere in uia medicine quam alia’ (ibid. f. 173 ^va).Google Scholar

⁴⁷ ‘Ad illud dicendum quod dupliciter augmentatur aliquid: aut scilicet ita quod ipsum manens idem secundum omnes suas partes maioretur; aut ita quod deperditur in quibusdam suis partibus et iterum renouatur in illis et sic respectu illius deperditionis maioratur et augetur. Loquendo igitur primo modo non semper augetur planta dum uiuit, et sic procedunt duo prima obiecta; loquendo uero secundo modo, semper augetur dum uiuit et hoc intendit hic; et similiter hec est causa longitudinis uite in planta respectu animalis, quia enim habet germen et radicem in potentia in qualibet parte; ideo quelibet pars eius potest renouari, secundum quod tangitur in fine De morte et uita' (ibid. f. 174 ^rb).Google Scholar

⁴⁸ See Lindberg, D. C., ‘The Transmission of Greek and Arabic Learning to the West,' in Science in the Middle Ages 61–62.Google Scholar

⁴⁹ See Callus, D., ‘Introduction of Aristotelian Learning to Oxford,' Proceedings of the British Academy 29 (1943) 52–53.Google Scholar

⁵⁰ Revised Medieval Latin Word-List from British and Irish Sources (prepared by Latham, R. E., London 1965) 113, 158, 488, and 508.Google Scholar

⁵¹ E.g., Fishacre, Fishacre, In I Sent. dist. 8 (Cambridge, Gonville & Caius College MS 329/410 col. 112).Google Scholar

⁵² James, , Catalogue 184–85, nos. I, 5 and 8.Google Scholar

⁵³ Emden, A. B., A Biographical Register of the University of Oxford to A.D. 1500 (Oxford 1959) III 2163. See also Lohr, , who gives the Peterhouse manuscript as the only extant text attributed to William of Clifford: ‘Aristotle Commentaries,’ Traditio 24 (1968) 198.Google Scholar

⁵⁴ The author's constant interest in empirical questions, especially his several references to and citations from the medical tradition, aligns this work more with the Oxonian/English approach than the Parisian. Google Scholar

⁵⁵ One would begin by examining the commentaries on the Physics, the only work attributed to William of Clifford, and the De generatione for the promised lengthy discussion on the eternity of the world, then proceed by running stylometric tests on a computer to verify whether the treatises were written by the same person. Lastly, one would need to discover something more about the shadowy William. Google Scholar

⁵⁶ It is generally safe to assume, though there have been notable exceptions, that if only one manuscript is extant, very few copies (if any) were made and therefore the work had little influence on other masters. Google Scholar