Mijn landgenoot, de heer E. N. van Kleffens, die zijn sporen op het gebied van de internationale samenwerking wel verdiend heeft, optimist is gebleven, doch tegelijkertijd een realist is, schreef in de eerste bijdrage tot het Annuaire Européen van 1955, dat deze sombere woorden thans gelukkig minder dan ooit toepasselijk zijn. Zelfs indien, zo gaat hij voort, het juiste begrip voor de werkelijke noden van West-Europa nog niet zo ver is doorgedrongen als wel noodzakelijk is, toch wordt in brede kring naar samenwerking gezocht. De mate waarin West-Europeanen vreemdelingen voor andere West-Europeanen zijn wordt kleiner en kleiner. In toe-nemende mate is men zieh bewust dat ook voor Europa van bete-kenis moeten worden de woorden van Benjamin Franklin, toen hij de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring tekende: “We must all hang together, or assuredly we shall hang separately”. Het besef van deze noodzaak dwingt voorts tot de erkenning, dat de Europese landen staan voor grote, fundamentele politieke beslis-singen, die op korte termijn moeten worden genomen. Daarbij weet men, dat die beslissingen verreikende gevolgen zullen hebben. Gevolgen, waarvan men de draagwijdte thans nog meer vermoeden dan doorgronden kan. Zeker is, dat zij niet alleen liggen in het vlak van de samenwerking op economisch en sociaal gebied, het ter-rein, waarop thans de eerste Europese organen zijn of worden ge-bouwd. Ook voor het rechtsleven zullen de gevolgen in toenemende mate blijken en zij zullen ook daar niet zonder problemen zijn.

Dans la presque totalité des pays la loi prévoit une obligation alimentaire

a. entre parents et enfants,

b. entre parents et alliés légitimes,

c. entre époux divorcés.

Mais dans les divers pays la réglementation législative est très différente, ce qui, dans les cas internationaux, donne souvent lieu à des conflits de lois. L'obligation alimentaire légale remplissant une fonction sociale importante, il est souhaitable que, dans les cas internationaux aussi, cette fonction, à savoir la protection de l'indigent, reçoive l'attention qu'elle mérite et que la sécurité juridique à cet égard soit assurée. Malheureusement, dans la pratique, les deux choses laissent bien à désirer.

The principle of compulsory registration of treaties and international agreements, embodied in Article 102 of the Charter of the United Nations, is simple and has found general acceptance. Nevertheless, the particular provisions of both Article 102 and of its predecessor, Article 18 of the Covenant of the League of Nations, have raised a number of questions of interpretation concerning the scope of the obligation to register and the nature and scope of the penalty for failure to do so. Many of these questions have been considered by organs of the League and of the United Nations, are discussed in textbooks on international law and have been the subject of special studies. Few have been authoritatively resolved.'

Naar aanleiding van een opmerking gemaakt in Professor Van Eysinga's bijdrage in het vorige nummer, getiteld “Hugo de Groot en het Verre Oosten”, doet Professor Van Hamel ons het hieronder volgende wederwoord aan Professor Van Eysinga toekomen, met verzoek daaraan plaatsing te verlenen. Professor Van Eysinga heeft er de voorkeur aan gegeven geen gebruik te maken van de hem geboden, door hem gewaardeerde gelegenheid om terug te komen op de beschouwingen, die Professor Van Hamel vastge-knoopt heeft aan de door hem genoemde feiten.