Cicero's discussion of wit in the de oratore includes an entertaining story about Ennius and a certain Nasica (whom it is almost certainly wasted energy to attempt to identify) (2.275–6): ‘Valde haec ridentur et hercule omnia quae a prudentibus per simulationem subabsurde salseque dicuntur. Ex quo genere est etiam non videri intellegere quod intellegas… ut illud Nasicae, qui cum ad poetam Ennium venisset eique ab ostio quaerenti Ennium ancilla dixisset domi non esse, Nasica sensit illam domini iussu dixisse et ilium intus esse; paucis post diebus cum ad Nasicam venisset Ennius et eum ad ianuam quaereret, exclamat Nasica domi non esse, turn Ennius “quid? ego non cognosco vocem” inquit “tuam?” Hic Nasica “homo es impudens:ego cum te quaererem ancillae tuae credidi te domi non esse, tu mihi non credis ipsi?”’ This anecdote, devitalized by its divorce from a well–known name, finds a place in the Philogelos, a compendium of jokes compiled in late antiquity and ascribed to the otherwise unidentifiable Hierocles and Philagrius, (193): Δύσκολόν τις ζἠτει. δ πεκρίνατο∼ Ούκ εἰμì ὧδε. τοû δ γελσαντος καì εἰπόντος∼ Ψεύδῃ∼ τς γρ φωνς σου κούω – εἶπεν∼ ῏Ω κθαπμα, εἰ μέν δολός μου εἶπχες ἂν αὐτῷ πιστεσαι∼ γὼ δ σοι οὐ φαίνομαι ξιοπιστότερος κείνου εἶναι