In classical archaeology the spatial aspects of deathscapes and associated funerary phenomena are often taken at face value. Beginning from a relational understanding of space, this article examines the necropoleis of middle Hellenistic to late Roman Sagalassos (second century BC to fifth century AD) within the wider context of the city. To facilitate this methodologically, four spatial aspects are investigated for the Hellenistic, Roman Imperial and late Roman periods: the relations between the spaces of the living and dead, landscaping practices, visibility and accessibility. These four aspects offer insight into the funerary and non-funerary relations from which the necropoleis emerged, developed, expanded and eventually disappeared. A whole range of funerary phenomena are included, ranging from cinerary urns, rectangular and vase-shaped ostothekai, aediculae, naiskoi, arcosolia and sarcophagi to larger sepulchral structures like temple tombs. In addition to being compared with urban developments, the observed patterns are further evaluated within the larger framework of Asia Minor. Ultimately, the enunciated archaeological patterns facilitate multicausal answers to where the Sagalassians placed their dead, if and how this changed and became more varied, and why these developments occurred in particular (re)configurations of time-space.

Klasik arkeolojide, gömü alanları ve ilgili cenaze olgularının mekansal yönleri genellikle dış görünüşlerine göre değerlendirilir. İlişkisel bir mekan anlayışından yola çıkan bu makale, orta Hellenistik'ten geç Roma dönemi Sagalassos’una (MÖ 2. yy - MS 5. yy) ait nekropolleri daha geniş bağlamda incelemektedir. İncelemeyi metodolojik olarak kolaylaştırmak için Hellenistik, Roma İmparatorluk ve Geç Roma dönemleri için dört mekansal durum araştırılmıştır: yaşayanlar ve ölülere ayrılan mekanlar arasındaki ilişkiler, peyzaj uygulamaları, görünürlük ve erişilebilirlik. Bu dört mekansal durum, nekropollerin ortaya çıkması, gelişmesi, genişlemesi ve sonunda da yok olmalarına sebep olan cenaze ile ilgili ve cenaze dışı ilişkiler hakkında fikir vermektedir. Urneler, dikdörtgen ve vazo şeklindeki ostothekler, aediculalar, naiskoslar, arcosoliumlar ve lahitlerden başlayıp, tapınak mezarları gibi daha büyük mezar yapılarına kadar bir dizi cenaze olgusu araştırmaya dahil edilmiştir. Gözlemlenen örnekler, yalnızca kentsel gelişmelerle karşılaştırılmamış, aynı zamanda geniş kapsamlı Küçük Asya çerçevesi içinde de değerlendirilmiştir. Sonuç olarak, ifade edilen arkeolojik modeller, Sagalassos’luların ölülerini nereye koyduklarına, bunun nasıl değişip değişmediğine ve bu gelişmelerin neden özellikle (yeniden) zaman-mekan yapılandırmaları sırasında meydana geldiğine dair çok nedenli cevapları kolaylaştırırlar.