Het mag als een verworvenheid beschouwd worden dat er sinds kort stoffen op de markt zijn die de kans op terugval van alcoholisten verkleinen. Natuurlijk hebben deze stoffen, zoals acamprosaat en naltrexon indicaties en contra-indicaties, en die zijn in de voorgaande artikelen beschreven. Het is daarmee echter nog niet gemakkelijk geworden een richtlijn voor de dagelijkse praktijk te formuleren. Dat blijkt wel uit deze artikelen. Immers, acamprosaat is effectief gebleken, maar nu ook weer niet zó effectief dat het niet voorschrijven ervan per definitie een gemiste kans moet worden beschouwd. De Jong en Schippers wijzen er terecht op dat als stoffen té enthousiast worden voorgeschreven, zoals dat met disulfiram is gebeurd, het grote aantal mislukkingen ertoe kan leiden dat men zich weer teleurgesteld van zo'n stof afwendt. En het risico op dit soort therapeutisch enthousiasme is juist bij de behandeling van verslavingen levensgroot. Er zijn weinig ziektebeelden die bij een behandelaar zoveel machteloosheid kunnen oproepen en dus zoveel neiging naar strohalmen te grijpen.