Etsi is qui curis angi cor sentit amaris Verba mea invitus planeque incredulus audit, Firmus in haec juro : quisquis saeva oscula fati, Oscula prae lacrimis madido stridentia vultu, Fortiter excipiet, non ilium damna, metusve,

Non spe lapsus amor, nec iniqui temporis ictus, Cogent, ceu volucrem, validas demittere pennas, Nec sua quaesita deflectent lumina praeda:—

Lumina maesta quidem, sed toto acerrima nisu Erecta in metam, caelestia regna, supremam.

I Hi non nutat celsi fiducia fati.

En humus ardenti strata est mihi vomere multo Qua spatior lente reus; at vestigia figens Fortia, me caelo speculantia, sidera testor Sancti judicii me rite subisse rigorem.

En, velut accipitri, gratam mihi denegat escam,

Et diris mentem tenebris domat in sua jussa, Vincla recusantem, summi Venator Olympi:

At manus interdum palpat delapsa per umbram, Seu vox auditur veluti mulcentis, et ipsa Nunc mansueta sedet, venturae praescia lucis. Etsi igitur, desideriis damnatus acerbis,

Hie sub Avernali traducam tempora caelo,

Fervet ubi obscuro sub tegmine languidus aer; Quamvis nil videam, nisi cum procul ultima rura Fulgure forte micant, spissis obducta tenebris;— (Haud secus extremas propter caliginis oras Incertam trepidare videt mens excita lucem, Succurrit quoties olim mihi nota voluptas Ilia, voluptatis veniens de fonte perenni;

Suavis enim fuerat, sed velocissima fugit;

At non quantumvis velox, ita transiit ut me Paulisper tantum, nunquam reditura, juvaret; Pallida cunctantis linquens vestigia lucis,

Quae menti tristi sua tristia redderet ora;)—

At sic lassatis consistens hie ego plantis,

Hie ubi nullum animal vivit, quo cuncta trahantur Vaticinor, rebus quis ineluctabilis ordo.

Scilicet adveniet tempus cum squalida tellus,

Haec invisa palus, lacrimis mortalibus uda, Praebebit siccata solum (certissima pando),

Ilia ubi caelicolum psallent simul agmina septem, Dlque omnes placide, manibus per mutua nexis, Incedent, victis et cura et morte sereni.

+ Geo. Amb. Cl.