Zaczynem niniejszej książki było spotkanie. W grudniu 2016 roku w Łodzi odbyła się konferencja Jak myśli ciało? Cielesno-ruchowe praktyki doby modernizmu. Wydarzenie to, połączone z wystawą Poruszone ciała. Choreografie nowoczesności, w ramach której pokazywano też inspirowane modernizmem działania współczesnych artystów tańca, zgromadziło należących do różnych pokoleń badaczy z kilku krajów – wśród nich byliśmy Susan Manning i ja. Z dużym zdziwieniem i radością odkryliśmy, że choć mieszkamy daleko od siebie, to nasze korzenie w sensie geograficznym są wspólne. Rodzina amerykańskiej badaczki, urodzonej już w Stanach Zjednoczonych, wywodzi się z Opolszczyzny, gdzie urodziłem się i wychowałem. Nie byłoby w tym nic wartego wzmianki, gdyby nie fakt, że jednym z tematów konferencji, właśnie dzięki Susan Manning, była kwestia związku między historią tańca a geografią, którą badaczka rozważała w wystąpieniu opublikowanym potem pod tytułem Naród i świat w tańcu modern w tomie Poruszone ciała: Choreografie nowoczesności. W swoim referacie Manning podkreślała problematyczność patrzenia na historię tańca modern w kluczu narodowym, wprowadzającym sztucznie podkreślane różnice między tradycjami (zarówno w sensie praktyk tanecznych, jak i historycznych narracji), prowadzącą do hegemonii najsilniejszych w tej dziedzinie tradycji: amerykańskiej i niemieckiej, oraz marginalizacji innych. Idąc tym tropem, należałoby oczekiwać, że także badacze wykształceni w różnych systemach akademickich pisać będą historie wyrażające ducha ich narodów. Nasze spotkanie pokazało jednak, że sytuacja jest znacznie bardziej skomplikowana, więc relacja między geografią a historią w odniesieniu do studiów nad tańcem modernistycznym domaga się głębszego przemyślenia.

W wyniku nacjonalizacji historii tanecznego modernizmu, rozciągającego się od pionierskich praktyk Loie Fuller i Isadory Duncan po projekty pokolenia Merce’a Cunninghama i Alwina Nikolaisa, nastąpiło sztuczne ujednolicenie charakteru najróżniejszych praktyk artystycznych, które przyjęło się określać bardzo w gruncie rzeczy wieloznacznym i pojemnym terminem „taneczny modernizm”, jako wyrażających amerykańską bądź niemiecką tożsamość kulturową. W paradygmacie kulturowego nacjonalizmu naród nadpisuje się nad światem życia (artystycznego), niejako z góry naznaczając praktyki twórcze tożsamością narodową. Proces ten można oczywiście postrzegać jako nieodłączną część modernizacji, której kulturowym aspektem, jak pokazały choćby klasyczne prace Ernesta Gellnera i Benedicta Andersona7, jest nacjonalizacja zbiorowych tożsamości. Ujęty z tej perspektywy zabieg nacjonalizacji może być uznany za wyrażający istotę tanecznego modernizmu.