ISAIAE uerba repetamus: Quam pulchri super montes pedes praedicantis bonum. ad animum uero corpusque recreandum quo melius? ibat olim in Alpes eo consilio hic uir; sed ut aliena corpora alienosque recrearet animos, in foro ac plebe uersatus illic officium primo medici tum sacerdotis exercet, fitque sapiens non tam theologiae disciplina institutus quam ipsius occursu cultuque Dei.

uitam exul inter exules primo apud Parisios tum post bellum Londini quanto ab illis sui desiderio comitatus egit, quanto a se ipso patriae, sed quanta fortuna nostra! qui linguam nostratem ut munus hic expleret e libris sacris sub rege Iacobo uersis plerumque didicisse dicitur; unde disserenti interdum lepos antiquus aliquis et nerui. at quod bonum praedicat? Dei amorem praecipue, qualem Moses acceptis mandatis omni Israheli praecepit, quem ex usu studioque, oppositis quos alloquatur uel uocem illam dulcem grauem certam procul e conspectu audientibus, gregi primum suo, mox omnium qui Christo credunt, tum denique maiori illi suorum ex qua est ortus ipse nationi commendat suadet praedicat. illi ecclesiae, per paene totam huius uitam oppressae et corruptae, tamen commeatu et libellis (iam aperte illic magnaque copia circummissis) meditandi precandique sustinuit morem, communionem seruauit, ardorem et probitatem suam praestitit.

apparet tandem et in patria non esse sine honore prophetam, gratiasque agamus oportet si non nobis modo sed etiam multis aliis tanto bono et adiumento hoc huius est hospitium.