Itis a strange chance that our whole conception of that scene of the Persae in which Atossa and the Chorus evoke from the lower world the spirit of Darius should be dependent largely on the interpretation or the restoration of a single line.

ὦ πιστὦ πιστ⋯ν ἣλικ⋯ς θ' ἣβης ⋯μ⋯ς

Π⋯ρσαι γεραιο⋯, τ⋯να π⋯λις πονεῖ π⋯νονον;

στ⋯νει, κ⋯κοπται, κα⋯ χαρ⋯σσεται π⋯δον.

λε⋯σσων δ' ἂκοιτιν τ⋯ν ⋯μ⋯ν τ⋯φου π⋯λας

ταρβ⋯, χο⋯ς δ⋯ πρευμν⋯ς ⋯δεξ⋯μην.

ὑμεῖς δ⋯ θρηνεῖτ' ⋯γγὺς ⋯στ⋯τες τ⋯φου

κα⋯ ψυχαγωγοῖς ⋯ρθι⋯ζοντες γ⋯οις

οἰκτρ⋯ς καλεῖσθ⋯ μ' …