W wykładzie w Muzeum Sztuki w Łodzi w 2016 roku, zatytułowanym Nation and World in Modern Dance (Naród i świat w tańcu modern), uwypukliłam napięcie pomiędzy narodowymi i transnarodowymi podejściami do historii tańca modern, odnotowując „problemy, przed którymi stawali historycy tańca modern przez ostatnie sto lat”:

Przez ostatnie dziesięć lat zastanawiałam się, jak rozpisać transnarodową historię tańca modern, akcentując wątki inne niż te, na których skupiłam się w swojej pierwszej monografii poświęconej tańcom Mary Wigman, zatytułowanej Ecstasy and the Demon (Ekstaza i demon). Chociaż zakończyłam ją rozdziałem poświęconym wpływowi Wigman na amerykański taniec modern w latach 30. XX wieku, głównym przedmiotem badań były zmiany zachodzące w pracach Wigman z biegiem lat, rozpatrywane w kontekście zmieniającego się zarysu państwa niemieckiego, począwszy od transformacji rządu (i granic geograficznych) wraz z końcem epoki wilhelmińskiej, za czasów której Niemcy posiadały kolonie w Afryce Wschodniej, Kamerunie, Namibii, Nowej Gwinei oraz Samoa Niemieckim, przez okres Republiki Weimarskiej (kiedy to, na mocy traktatu wersalskiego, Niemcy utraciły kolonie na rzecz innych mocarstw europejskich), Trzecią Rzeszę (i aneksję sporej części Europy przez Hitlera), po okres powojennej okupacji i podziału Niemiec (zgodnie z ustalonymi przez aliantów granicami, dzielącymi kraj na część wschodnią i zachodnią, a także przyznaniem Alzacji Francji, a Śląska i Gdańska – Polsce). Książkę Ecstasy and the Demon pisałam po zburzeniu muru berlińskiego; perspektywa ta dojmująco uświadomiła mi, jak radykalnym zmianom podlegały państwo niemieckie i niemiecka kultura artystyczna w ciągu ubiegłego stulecia.

Kiedy w 2006 roku ukazało się drugie wydanie Ecstasy and the Demon, zjednoczone państwo niemieckie było już oczywistością, a coraz bardziej globalizujący się świat wymusił na badaczach i badaczkach zajmujących się sztuką i naukami humanistycznymi uznanie ograniczeń metodologii opartych na kryterium państwa narodowego, zastępując je podejściami bazującymi na ponadgranicznym przepływie i migracjach. I choć druga edycja Ecstasy and the Demon była przedrukiem wydania z 1993 roku, poprzedziłam ją wstępem, w którym nakreśliłam nowe kierunki badań, wzywając do „poświęcenia uwagi temu, jak prace choreograficzne [Wigman] przekraczały granice narodowe” nie tylko podczas jej intensywnych tras po Europie i USA, lecz również w zakresie edukacji uczennic i uczniów, którzy przeszczepiali metody Wigman do „Francji, Wielkiej Brytanii, Szwecji, Argentyny, Chile, Australii, Kanady, Izraela, Japonii, i Stanów Zjednoczonych”.